Ποιος μπορεί να μιλήσει για το παλιό Χόλιγουντ χωρίς να συμπεριλάβει τη θρυλική Ελίζαμπεθ Τέιλορ; Μια πραγματική ντίβα, ένα σύμβολο απόλυτης θηλυκότητας, δυναμισμού και ομορφιάς, μία σταρ.
Τα υπέροχα βιολετί μάτια τής Ελίζαμπεθ Τέιλορ σε συνδυασμό με τα βαμμένα κόκκινα χείλη της, έκαναν το Χόλιγουντ να παραληρεί στο πέρασμά της και τα φλας να αστράφτουν.
Βραβευμένη με Όσκαρ, η «Κλεοπάτρα» της μεγάλης οθόνης, θαυμάστηκε για την ομορφιά της και απασχόλησε για την θυελλώδη ερωτική ζωή της που συνοδεύτηκε από οκτώ γάμους και αναρίθμητες κατακτήσεις. Είχε προταθεί για βραβείο Όσκαρ 5 φορές, το κέρδισε τις δύο.
Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 27 Φεβρουαρίου 1932, από αμερικανούς γονείς που ζούσαν στην Αγγλία.
Με την έναρξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου οι γονείς της επέστρεψαν στις ΗΠΑ και εγκαταστάθηκαν στο Λος Άντζελες.
Η ανεπιτήδευτη ομορφιά της τράβηξε το ενδιαφέρον ενός κυνηγού ταλέντων και το 1942, σε ηλικία μόλις 10 ετών, πρωτοεμφανίστηκε ως παιδί – θαύμα στον κινηματογράφο στην κωμωδία «Κάθε λεπτό γεννιέται κι ένας».
Ακολούθησαν οι ταινίες «Η επιστροφή της Λάσι» το 1943 και «Ο αλήτης και η αμαζόνα» ένα χρόνο μετά, το 1944.
Το 1949, η Ελίζαμπεθ Τέιλορ έπαιξε τον πρώτο «ενήλικο» ρόλο της ως η Amy στις «Μικρές Κυρίες», όπου και χρειάστηκε να βάλει ξανθιά περούκα. Μέσα σε δύο χρόνια από την πρεμιέρα της ταινίας, έγινε πρωταγωνίστρια.
Την ίδια χρονιά που πρωταγωνίστησε στις «Μικρές Κυρίες» παραβρέθηκε στα πρώτα της Όσκαρ.
Ο πρώτος χολιγουντιανός ρόλος της Τέιλορ ήταν στο «Μια θέση στον ήλιο» το 1951, όπου έπαιξε πλάι στον Μοντγκόμερι Κλιφτ.
Ένας ακόμη σπουδαίος ρόλος της Ελίζαμπεθ Τέιλορ ήταν αυτός της Μάγκι, στη «Λυσσασμένη Γάτα», μία ταινία βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Τένεσι Ουίλιαμς, που αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Τέιλορ και την έκανε σταρ.
Είχε προταθεί για βραβείο Όσκαρ 5 φορές και κέρδισε δύο. Την πρώτη για το «Ζήσαμε στην αμαρτία» του 1960, αν και η ίδια είχε πει δημόσια ότι δεν της άρεσε η ταινία και τη δεύτερη για το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» του 1966.
Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ ήταν επίσης υποψήφια για το Όσκαρ καλύτερης ερμηνείας στις ταινίες «Όσα δεν σβήνει ο χρόνος» (1957), «Λυσσασμένη Γάτα» (1958) και «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» (1959) κι ας μην πήρε το πολυπόθητο αγαλματίδιο.
Με το ιστορικό δράμα του Τζόζεφ Μάνκιεβιτς «Κλεοπάτρα» το 1963, έγινε παγκοσμίως γνωστή. Το ρόλο του εραστή της Μάρκου Αντώνιου υποδύθηκε ο σπουδαίος Βρετανός ηθοποιός Ρίτσαρντ Μπάρτον, με τον οποίο μοιράστηκε μία θυελλώδη εκρηκτική σχέση και τον οποίο παντρεύτηκε δύο φορές (1964 – 74, 1975 – 76).
Και οι δύο ήταν ακόμη παντρεμένοι τότε και η σχέση τους έγινε σκάνδαλο. Το ζευγάρι κυνηγήθηκε από φωτογράφους και καταγγέλθηκε πολλές φορές ως «ανήθικο». Οι δυο τους τελικά χώρισαν τους νόμιμους συζύγους τους για να είναι πλέον επίσημα μαζί.
Την πρώτη ημέρα που η Ελίζαμπεθ Τέιλορ είδε τον Ρίτσαρντ Μπάρτον στα γυρίσματα της «Κλεοπάτρας», εκείνος είπε: «Σου έχει πει ποτέ κανείς ότι είσαι ένα πολύ όμορφο κορίτσι;». Δεν της έκανε εντύπωση.
Άλλωστε γνώριζε τη φήμη του… Ρίτσαρντ. Ωστόσο, αυτό άλλαξε στις 22 Ιανουαρίου 1962, όταν η Ελίζαμπεθ και ο Ρίτσαρντ γύρισαν την πρώτη τους σκηνή μαζί. Τον ερωτεύτηκε από τη στιγμή που τον είδε θα παραδεχτεί αλλά και εκείνος το ίδιο.
«Ερωτεύτηκα αμέσως. Ήταν σαν να αντανακλούσε ομορφιά αιώνων, ακαταμάχητη σαν την έλξη της βαρύτητας».
Σύντομα, ο Έντι Φίσερ, τέταρτος σύζυγος της Τέιλορ, σταμάτησε να έρχεται στο πλατό όταν ο Ρίτσαρντ και η Ελίζαμπεθ γύριζαν μαζί μια σκηνή γιατί το φλερτ τους ήταν κάτι περισσότερο από εμφανές. «Οι Μπάρτον – Τέιλορ είναι τόσο κοντά που θα έπρεπε να τους ρίξεις ζεστό νερό για να ξεκολλήσουν» έλεγαν όσοι τους έβλεπαν μαζί.
Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ έπαιξε και σε πολλές άλλες ταινίες. Αξίζει να αναφέρουμε τις εξής: «Ανταύγειες σε χρυσά μάτια» του Τζον Χιούστον, «Το μεγάλο μυστικό της» και «Ανεμοδαρμένος λόφος» του Τζόζεφ Λόουζι, «Το γαλάζιο πουλί» του Τζορτζ Κιούκορ και «Μικρή νυχτερινή μουσική» του Χάρολντ Πρινς.
Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε κάπως καθυστερημένα, το 1981, με το έργο της Λίλιαν Χέλμαν «Μικρές Αλεπούδες» που ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ.
Η ηθοποιός του Χόλιγουντ συμμετείχε στον αγώνα κατά του AIDS και δραστηριοποιήθηκε ακόμη πιο ενεργά όταν πέθανε ο φίλος και συνάδελφός της, Ροκ Χάτσον από επιπλοκές του AIDS το 1985 σε ηλικία 59 ετών.
Η ηθοποιός συνέβαλε στην ίδρυση του Αμερικανικού Ιδρύματος για την έρευνα για τον ιό HIV και βοήθησε να συγκεντρωθούν χρήματα για αυτό. «Χρησιμοποιώ τη φήμη μου τώρα όταν θέλω να βοηθήσω μια υπόθεση ή άλλους ανθρώπους» δήλωσε η ίδια.
Για το έργο της αυτό τιμήθηκε με ειδικό βραβείο Όσκαρ το 1993.
Μία ζωή γεμάτη έρωτες
Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ λατρεύτηκε κυριολεκτικά από τους άντρες της ζωή της. Όλοι τους έτρεχαν να ικανοποιήσουν κάθε της επιθυμία. Ξόδευαν τεράστια ποσά για να της αγοράσουν διαμάντια και σπάνια σμαράγδια, τα οποία ταίριαζαν με τα μάτια της για να την βλέπουν λαμπερή, όμορφη και ευτυχισμένη.
Άλλωστε και η ίδια κάτω από το ταλέντο και τη σπίθα της, δήλωνε λάτρης της ομορφιάς και ήταν πάντα στην πένα.
Στη συλλογή της υπάρχουν μια αμύθητη συλλογή από κοσμήματα, σκέτα έργα τέχνης, ενώ είχε μεγάλο πάθος με τα διαμάντια αλλά και με τα κλασικά, ακριβά και στιλάτα ρούχα με έμφαση στα αέρινα φορέματα.
Το χτένισμά της ήταν εμβληματικό, ενώ και το μακιγιάζ της ήταν πάντα στην εντέλεια. Αλλά η αγαπημένη της κατηγορία ομορφιάς ήταν αναμφίβολα τα προϊόντα για τα χείλη – με την ίδια να λέει χαρακτηριστικά: «Βάλε ένα ποτό, βάλε κραγιόν και συγκεντρώσου».
Ο πρώτος της σύζυγός (1951-1952) ήταν ο Κόνραντ Χίλτον, ιδιοκτήτης της γνωστής αλυσίδας ξενοδοχείων.
Ακολούθησαν οι γάμοι με τον άγγλο ηθοποιό Μάικλ Γουάιλντινγκ (1952-1957), τον θεατρικό και κινηματογραφικό παραγωγό Μάικ Τοντ (1957-1958), τον τραγουδιστή Έντι Φίσερ (1959-1964), τον ηθοποιό Ρίτσαρντ Μπάρτον (1964-1976), τον ρεπουμπλικάνο γερουσιαστή Τζον Γουόρνερ (1976-1982) και τον πιο ταπεινό απ’ όλους, τον οικοδόμο Λάρι Φορτένσκι (1991-1996), 20 χρόνια μικρότερό της. Από τους οκτώ γάμους της απέκτησε τέσσερα παιδιά.
Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ πέθανε στο Λος Άντζελες στις 23 Μαρτίου 2011, σε ηλικία 79 ετών. Τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής της νοσηλευόταν σε νοσοκομείο της περιοχής με συμπτώματα καρδιακής ανεπάρκειας.
Απαίτησε η κηδεία της να αργήσει να ξεκινήσει 15 λεπτά, μιας και «ήθελε να αργήσει ακόμα και στη κηδεία της».
Το 2000 η Βασίλισσα Ελισάβετ απέδωσε στην Τέιλορ τον σημαντικό για την αγγλική μοναρχία τίτλο τιμής τής Dame.
Μία ημέρα που για την Τέιλορ ήταν όπως είχε παραδεχτεί «από τις πιο σημαντικές της ζωής της».
To άρθρο Ελίζαμπεθ Τέιλορ, η γυναίκα – μύθος που «ήθελε να αργήσει ακόμα και στη κηδεία της» δημοσιεύτηκε στο NewsIT .
