Παλιότερα γιορτάζαμε τους αυτοκινητόδρομους, τώρα το μετρό Θεσσαλονίκης, αύριο τις κάμερες στους δρόμους. Ας μην παραπονιόμαστε, όμως. Υπάρχουν χώρες της υποσαχάριας Αφρικής όπου πανηγυρίζουν όταν ανθρωπιστικές οργανώσεις στήνουν τα συστήματα για πόσιμο νερό.
Οταν με το καλό μπουν και οι καινούργιες κάμερες στους δρόμους της Αθήνας –μέχρι το καλοκαίρι υπόσχεται η κυβέρνηση– θα έχουμε την ευκαιρία για νέους εορτασμούς. Θα μαζευτούν οι υπουργοί στο κέντρο της Τροχαίας Αττικής (αυτή τη φορά τουλάχιστον θα γλιτώσουμε τα έξοδα μετακίνησης), ο πρωθυπουργός θα πατήσει χαμογελαστός το κουμπί, ο τηλεοπτικός φακός θα εστιάσει στο κόκκινο φωτάκι κάποιας κάμερας που θα γίνει πράσινο, θα υπάρξουν βαρύγδουπες δηλώσεις και ρεπορτάζ δρόμου με ερωτήσεις στους οδηγούς του στυλ «θα συνεχίσετε να παραβιάζετε το κόκκινο, τώρα που μπήκαν οι κάμερες στα φανάρια;». Με άλλα λόγια, μαζί με τα πρώτα μπάνια θα νιώσουμε πάλι Ευρωπαίοι.
«Γιατί; Δεν είναι σημαντικό που επιτέλους τελείωσε το μετρό Θεσσαλονίκης;», θα ρωτήσει κάποιος. Σημαντικότατο και υπεραπαραίτητο, που λέει και ο δικός μας Παντελής Μπουκάλας. Το ίδιο και οι κάμερες στους δρόμους για να μη σκοτώνονται οι άνθρωποι.
Ο τριήμερος εθνικός εορτασμός, όμως, δεν έχει να κάνει με το «τελείωμα του μετρό». Ετσι κι αλλιώς, αυτό δεν τελείωσε. Συνεχίζεται. Εχει να κάνει με το «επιτέλους». Αν το καλοσκεφτούμε, δεν σκάψαμε δα και το τούνελ της Μάγχης. Ολοκληρώθηκαν 9,6 χιλιόμετρα υπόγειας γραμμής και συνεπώς κάποιος ξένος θα απορούσε για τα πολύωρα αφιερώματα στην TV· ακόμη και τριτοδεύτερα περιφερειακά κανάλια έστειλαν ρεπόρτερ στη Θεσσαλονίκη. Προς τι τόσος χαλασμός και τέτοιος τηλεοπτικός δοξαστικός;
Αυτό που γιορτάζουμε είναι το τέλος της ολιγωρίας του κράτους, σε έναν τουλάχιστον τομέα. Η κυβέρνηση κατάφερε να τελειώσει αυτό που πολλές προηγούμενες υποσχέθηκαν. Σε άλλες δυτικές χώρες, τέτοια έργα γίνονται σε 4-5 χρόνια. Στην Ελλάδα χρειάστηκαν 45· από την πρώτη εγγραφή κονδυλίου στον προϋπολογισμό. Δεν είναι λόγος να πανηγυρίζει κάποιος γι’ αυτό; Οι δύστυχοι Θεσσαλονικείς άκουσαν τόσες φορές ότι «του χρόνου θα μπείτε στο μετρό», που τώρα θα πρέπει να βρουν άλλα ανέκδοτα για να λένε κάτω από τις σόμπες της πλατείας Αριστοτέλους. Αυτό που για άλλες χώρες είναι ρουτίνα, για την Ελλάδα είναι θαύμα.
Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ είχε γράψει «αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες», αλλά δεν πρόκανε να πει τίποτε για τις χώρες που χρειάζονται 9,6 χλμ. μετρό για να νιώσουν εθνικώς υπερήφανες. Αν δείχνει κάτι αυτός ο τριήμερος εθνικός εορτασμός, είναι η υστέρηση της Ελλάδας σε έργα υποδομής· παλιότερα γιορτάζαμε τους αυτοκινητόδρομους, τώρα το μετρό Θεσσαλονίκης, αύριο τις κάμερες στους δρόμους. Ας μην παραπονιόμαστε, όμως. Υπάρχουν χώρες της υποσαχάριας Αφρικής όπου πανηγυρίζουν όταν ανθρωπιστικές οργανώσεις στήνουν τα συστήματα για πόσιμο νερό.
(Ο Πάσχος Μανδραβέλης είναι δημοσιογράφος- Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από την εφημερίδα Η Καθημερινή)
Παλιότερα γιορτάζαμε τους αυτοκινητόδρομους, τώρα το μετρό Θεσσαλονίκης, αύριο τις κάμερες στους δρόμους. Ας μην παραπονιόμαστε, όμως. Υπάρχουν χώρες της υποσαχάριας Αφρικής όπου πανηγυρίζουν όταν ανθρωπιστικές οργανώσεις στήνουν τα συστήματα για πόσιμο νερό.Οταν με το καλό μπουν και οι καινούργιες κάμερες στους δρόμους της Αθήνας –μέχρι το καλοκαίρι υπόσχεται η κυβέρνηση– θα έχουμε την ευκαιρία για νέους εορτασμούς. Θα μαζευτούν οι υπουργοί στο κέντρο της Τροχαίας Αττικής (αυτή τη φορά τουλάχιστον θα γλιτώσουμε τα έξοδα μετακίνησης), ο πρωθυπουργός θα πατήσει χαμογελαστός το κουμπί, ο τηλεοπτικός φακός θα εστιάσει στο κόκκινο φωτάκι κάποιας κάμερας που θα γίνει πράσινο, θα υπάρξουν βαρύγδουπες δηλώσεις και ρεπορτάζ δρόμου με ερωτήσεις στους οδηγούς του στυλ «θα συνεχίσετε να παραβιάζετε το κόκκινο, τώρα που μπήκαν οι κάμερες στα φανάρια;». Με άλλα λόγια, μαζί με τα πρώτα μπάνια θα νιώσουμε πάλι Ευρωπαίοι. «Γιατί; Δεν είναι σημαντικό που επιτέλους τελείωσε το μετρό Θεσσαλονίκης;», θα ρωτήσει κάποιος. Σημαντικότατο και υπεραπαραίτητο, που λέει και ο δικός μας Παντελής Μπουκάλας. Το ίδιο και οι κάμερες στους δρόμους για να μη σκοτώνονται οι άνθρωποι. Ο τριήμερος εθνικός εορτασμός, όμως, δεν έχει να κάνει με το «τελείωμα του μετρό». Ετσι κι αλλιώς, αυτό δεν τελείωσε. Συνεχίζεται. Εχει να κάνει με το «επιτέλους». Αν το καλοσκεφτούμε, δεν σκάψαμε δα και το τούνελ της Μάγχης. Ολοκληρώθηκαν 9,6 χιλιόμετρα υπόγειας γραμμής και συνεπώς κάποιος ξένος θα απορούσε για τα πολύωρα αφιερώματα στην TV· ακόμη και τριτοδεύτερα περιφερειακά κανάλια έστειλαν ρεπόρτερ στη Θεσσαλονίκη. Προς τι τόσος χαλασμός και τέτοιος τηλεοπτικός δοξαστικός; Αυτό που γιορτάζουμε είναι το τέλος της ολιγωρίας του κράτους, σε έναν τουλάχιστον τομέα. Η κυβέρνηση κατάφερε να τελειώσει αυτό που πολλές προηγούμενες υποσχέθηκαν. Σε άλλες δυτικές χώρες, τέτοια έργα γίνονται σε 4-5 χρόνια. Στην Ελλάδα χρειάστηκαν 45· από την πρώτη εγγραφή κονδυλίου στον προϋπολογισμό. Δεν είναι λόγος να πανηγυρίζει κάποιος γι’ αυτό; Οι δύστυχοι Θεσσαλονικείς άκουσαν τόσες φορές ότι «του χρόνου θα μπείτε στο μετρό», που τώρα θα πρέπει να βρουν άλλα ανέκδοτα για να λένε κάτω από τις σόμπες της πλατείας Αριστοτέλους. Αυτό που για άλλες χώρες είναι ρουτίνα, για την Ελλάδα είναι θαύμα. Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ είχε γράψει «αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες», αλλά δεν πρόκανε να πει τίποτε για τις χώρες που χρειάζονται 9,6 χλμ. μετρό για να νιώσουν εθνικώς υπερήφανες. Αν δείχνει κάτι αυτός ο τριήμερος εθνικός εορτασμός, είναι η υστέρηση της Ελλάδας σε έργα υποδομής· παλιότερα γιορτάζαμε τους αυτοκινητόδρομους, τώρα το μετρό Θεσσαλονίκης, αύριο τις κάμερες στους δρόμους. Ας μην παραπονιόμαστε, όμως. Υπάρχουν χώρες της υποσαχάριας Αφρικής όπου πανηγυρίζουν όταν ανθρωπιστικές οργανώσεις στήνουν τα συστήματα για πόσιμο νερό. (Ο Πάσχος Μανδραβέλης είναι δημοσιογράφος- Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από την εφημερίδα Η Καθημερινή)#ΠΑΣΧΟΣ_ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ
